Καταθεση ψυχησ
Ίσως να είναι περίεργα αυτά που γράφω όμως είναι ότι υπάρχει στην καρδία μου.
Η σχέση που είχα εδώ και 7 χρόνια διαλύθηκε πριν 7 μήνες ξαφνικά απο εκείνον γιατί απλά κουράστηκε.Δεν άντεχε άλλο ούτε την σχέση μας ούτε και εμένα κατά συνέπεια.
Λίγο πρίν χωρίσουμε το φερσημό του ήταν απαίσιο.Πάντα ηταν οξύθυμος άνθρωπος και μερικές φορές μίλαγε άσχημα,αλλά τον καιρό εκείνο ήταν σαν να μου έλεγε κάθε μέρα" σε σιχάθηκα".
Εκείνη την νύχτα του Σεπτεμβρίου με έδιωξε απο το σπίτι(ζουσαμε μαζί 6 χρόνια) με τέτοιο τρόπο που δεν θα ήθελα ποτέ μου να ξαναζήσω,και στην ουσία δεν υπήρχε και κάποιος λόγος σοβαρός.Το μόνο που έλεγε ήταν "φύγε,σε βαρέθηκα δεν αντέχω ούτε να σε βλέπω.
Πήρα κάποια πραγματά μου,εναν φίλο μου τηλέφωνο γιατί ήταν 3 τα ξημερώματα και πήγα στην μητέρα μου.
Τέτοιο πόνο στην ζωή μου δεν είχα νιώσει ποτέ πρίν.Δεν μπορούσα να κοιμηθώ,να φάω,να μιλήσω,να βγώ έξω τίποτα.Σταμάτησα την δουλεία,γενικά είμουν μια ζωντανή-νεκρή.Σκεφτόμουν " γιατί ? τι του έκανα?"Το ξέρω πως δεν είμαι άγια και πώς σίγουρα φταίω και εγώ που είχαμε καταλήξει έτσι,με την συμπεριφορά μου,τα λόγια μου ίσως τον είχα τρελάνει.Εξάλλου πάντα έλεγε" Εσύ φταίς που σου φέρομαι έτσι"
Δεν είμουν ποτέ εκείνο που αυτό ήθελε ,η καλή νοικοκυρά αυτή που θα ακολουθούσε τους τύπους και τους κανόνες του.Αντιδρούσα....
Αυτό είναι αλήθεια,όταν φέυγεις απο το σπίτι στις 8 το πρωί και γυρνάς στις 8 το βράδυ είναι δύσκολο να ανταπεξέλθεις σε αυτά που ο κάθε άντρας θέλει ,όμως προσπαθούσα να κάνω ότι μπορώ και ας μην τα πήγαινα καλά στα του νοικοκυριού.Πάντα είμουν δίπλα του σε ότι χρειάστηκε,πάντα έκανα υπομονή,όπως και αυτός βέβαια σε πολλά και ιδιαίτερα στην ευαισθησία μου που τον ενοχλούσε αφάνταστα.
Υπήρχαν προβλήματα αλλά πιστέυω ότι τα πάντα λύνονται όταν υπάρχει αγάπη.
Αυτούς τους 7 μήνες αποφάσισα να πάρω την ζωή στα χέρια μου και όχι μόνο γιατί έλεγα εκείνος ότι είμαι ανάξια και δεν εχω την δύναμη μέσα μου να ζήσω μόνη μου αλλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό.Γιατί κατάλαβα πως στην ζωή είσαι πάντα μόνος.
Άρχισα να δουλέυω σκλήρα ,πήρα την απόφαση και έμεινα μόνη μου, άρχισα να κοιτάω τον εαυτό μου που τον εία ξεχάσει για αρκετά χρόνια ,και είδα πως δεν είμουν το φοβισμένο σκυλάκι που έλεγε εκείνος.
Βέβαια πάντα υπόφερα για εκείνον,τον έπαιρνα τηλέφωνο,έκλαιγα,απλά τώρα τελευταία το ξεπέρναγα και αυτό.Όχι πως δεν τον αγάπάω,τον λατρέυω,αλλα ξαφνικά βρήκα τη δύναμη να αγαπώ και τον εαυτό μου,απέκτησα αξιοπρέπεια και εγωισμό.Ποιά ? εγώ? αν μου το λέγανε πριν ενα χρόνο θα γελούσα!
Και ενώ όλη μου η ζωή κύλαγε ήρεμα,ενα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο ήταν εκείνος! Ήθελε να μου μιλήσει.Συναντηθήκαμε ανταλλάξαμε κάποια λόγια όχι τόσο άσχημα όσο σκλήρά.Τελικά η συζήτηση κατέληξε στο ότι με αγαπάει,θέλει να είμαστε μαζί,έκανε λάθος δεν μπορούσε χωρίς εμένα και ότι θα προσπαθήσει όσο μπορεί αν προσπαθήσω και εγώ.
Τώρα εγώ τον αγαπάω ακόμα κα πιστέυω πως αξίζει να προσπαθήσουμε ξάνα,κάθε άνθρωπος χρειάζεται μια δέυτερη ευκαιρία πόσο μια σχέση 7 ετών και ενας άνθρωπος που ήταν κα είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου.
Απλά φοβάμαι ,φοβάμαι πολύ,δεν θέλω να ξαναβρεθώ στην ίδια θέση.Ίσως τώρα που έχω αλλάξει να μπορέσω να κάνω μια καινούργια αρχή ,και αυτός να με καταλάβει,να με σεβαστεί και να με θαυμάσει για την δύναμη που έκρυβα μέσα μου.
Μου μίλησε για γάμο,για μια όλόκληρη ζωή.Και το ξέρω πως έγω θα είμαι αυτή που θα αποφασίσω,απλά ήθελα να ανοίξω την καρδία μου και ίσως να πάρω κάποίες πολύτιμες συμβουλές.Ίσως να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που να έχουν νοιώσει όπως εγώ.
Σύγνώμη αν σας ζάλισα αλλά το είχα ανάγκη....
γνωριμίες
Sxeseis.gr by Adir Technologies Ltd © 2003-2022
στα social media