Βαρεμάρα..

μια άλλη άποψη

Η διάρκεια είναι πάθος
Ενα πάθος που σιγοκαίει.
Σύμφωνοι χωρίς φλόγες αφου τις καταπίνει
Αλλά και χωρίς καπνούς. Με λιγώτερη στάχτη.
Δεν κορώνει, μου λες, ούτε κρυώνει
Αντιθέτως κρατάει ζωντανή τη φωτιά
Εστω τη σπίθα. Είναι κάτι κι αυτό.
Είναι πολύ. Είναι αυτό που μας λείπει.

Τώρα, να ξεκινήσω με τα Αχ και τα Βαχ;
Αφήστε καλύτερα...

Τα "πιστεύω" μου είναι γνωστά... αλλά θα τα ξαναπώ.

Προσωπικά, γάμος και σχέση θεωρώ ότι είναι το ίδιο.

Ο γάμος δεν έχει δεσμά, όπως και η σχέση...απλά έτσι νομίζουμε επειδή μεγαλώσαμε έτσι.

Όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και σε αυτό οφείλονται τα πολλά διαζύγια...

Είμαι τρία χρόνια παντρεμένη και έχουμε συνολικά έξι χρόνια σχέσης, όμως, τίποτε δεν έχει αλλάξει από τη σχέση μέχρι το γάμο μας...όπως πριν και καλύτερα, τώρα.

Τα πάντα είναι συνάρτηση της σχέσης μας με το σύντροφό μας και τη διάθεσή μας να έχουμε δεμένο ή όχι ένα γάιδαρο...

Γιατί αν ξεκινήσουμε τη σκέψη μας για το γάμο με σκοπό το απάγγιο, το λιμάνι, το τέλος, και άλλα τέτοια, ε, τότε ναι, θα υπάρξει κάπου στο μέλλον μεγάαααλη βαρεμάρα...

Η σχέση μας είναι ακόμη ζωντανή, παιχνιδιάρα, μερικές φορές και γκρινιάρα, μα πορευόμασε μαζί...και βαρεμάρα δεν έχω γνωρίσει ακόμη τί σημαίνει, αν ποτέ το νιώσω θα αρχίσω να ανησυχώ, ίσως...

Αν και πιστεύω ότι όταν συμπορεύονται δύο ψυχές, η σχέση βασιλεύει και η βαρεμάρα δεν έχει θέση στο κόσμο του ζευγαριού...

Τα πάντα έχουν αφετηρία την αντίληψή μας για τη σχέση, το γάμο και τη ζωή, και όλα αυτά μας κατευθύνουν.

Αυτά...