Ζήλια...αρρώστηα!

Από: Sxeseis | Διαβάστηκε 14744 φορές
Aπό το μέλος xristiana6: Δεν το θέλεις το ξέρω. Είναι σαν να σε κυριεύει κάποιες στιγμές ένας άλλος σου εαυτός και ενεργεί καταστροφικά μέσα από σένα παίρνοντας μαζί του ότι πιο όμορφο και αγνό έχεις μέσα σου, μετατρέποντας το σε μια φοβερή έχθρα η οποία σε παρασύρει (καθώς και όλα και όλους που είναι δίπλα σου) σε μια καταστροφική πορεία.

Δύο εαυτοί. Δύο κόσμοι τελείως αντίθετοι. Είναι σαν να αγνοεί ο ένας την ύπαρξη του άλλου και έτσι, ανενόχλητα, ενεργούν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον. Τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την απότομη αλλαγή, τίποτα δεν μπορεί σταματήσει το τεράστιο κύμα του φθόνου, της οργής και της επίθεσης όταν αυτό φουσκώνει μέσα σου και πρέπει να εκραγεί.

Ποτέ δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερος λόγος για να γίνει η μετάλλαξη. Αρκεί να ξυπνήσουν μέσα σου παλιές ξεχασμένες αναμνήσεις, αρκεί να φτιάξεις εσύ ο ίδιος τις παραμορφωμένες ζωντανές εικόνες που η φαντασία σου απλόχερα σου προσφέρει για να ανάψει τον σπινθήρα του φόβου, της αρχέγονης ανασφάλειας ότι κινδυνεύεις. Και τότε, αυτόματα, χωρίς να μπορείς ούτε και εσύ ο ίδιος να το ελέγξεις, αλλάζεις. «Πάλεψε ή δραπέτευσε» είναι η υποσυνείδητη αυτόματη αντίδραση, και εσύ τα έχεις εφαρμόσει και τα δυο πολύ καλά. Άλλοτε μέσα από επίθεση, έλλειψη σεβασμού και εμπιστοσύνης υποτιμάς και υποβαθμίζεις τους πάντες και τα πάντα, βλέποντας παντού εχθρούς, θέλοντας να τους εξοντώσεις. Και άλλοτε με μια αχαλίνωτη τάση και ανάγκη να δραπετεύσεις, φεύγεις παρασύροντας και παίρνοντας τα πάντα μαζί σου, υλικά, συναισθήματα, υποσχέσεις, όνειρα, αφήνοντας πίσω σου συντρίμμια.

Κανείς δεν μπορεί εκείνες τις στιγμές να σε σταματήσει, αφού νοιώθεις ότι η ίδια η ύπαρξη σου βρίσκεται σε κίνδυνο και πρέπει πάσι θυσία να προστατευτείς. Κανέναν δεν ακούς αφού έμαθες από μικρός να βλέπεις εχθρούς και ανθρώπους που δεν νοιάστηκαν πραγματικά για σένα. Δεν έμαθες ποτέ να μοιράζεσαι, δεν έμαθες ποτέ να νοιάζεσαι πραγματικά και να εμπιστεύεσαι γιατί δεν σε αγκάλιασαν αρκετά, δεν σου έλεγαν «μπράβο» αρκετά, δεν σε ενθάρρυναν ποτέ να είσαι ο εαυτός σου. Δεν σου μιλούσαν όπως δεν ξέρεις ούτε και εσύ να μιλάς για τον εαυτό σου. Δεν τον ανακάλυψες ποτέ τον πανέμορφο κόσμο που κρύβεις μέσα σου. Πώς να το κάνεις τώρα; Τι να κάνεις τώρα; Δεν ξέρεις. Ξέρεις μόνο να καταστρέφεις, άλλοτε τον εαυτό σου, άλλοτε τους άλλους που τόλμησαν να σπάσουν τα τείχη που έχεις ορθώσει γύρω σου για να σε πλησιάσουν, άλλοτε τη δουλειά σου, άλλοτε τα παιδιά σου δείχνοντας τους την ίδια σκληρότητα και την ίδια απόσταση που εισέπραξες και εσύ ως παιδί.

Δεν τα ήξερα όλα αυτά. Πώς μπορούσα; Τα είχες όλα καλά κρυμμένα όταν σε γνώρισα εκείνο το όμορφο πρωινό στην Πάρνηθα. Ίσως ούτε και εσύ να τα ήξερες πραγματικά γιατί ποτέ κανείς δεν άντεξε να καθίσει δίπλα σου και να σε βοηθήσει – με κίνδυνο να χάσει τον εαυτό του – να τα δεις. Ερωτεύτηκα πολύ γρήγορα τον άνθρωπο που είχε μια καθαρότητα στο βλέμμα του, που με σεβάστηκε και είχε τόσα να μου πει και να μου μάθει. Είχες τόσα πολλά να δώσεις. Ήξερα ότι μαζί σου ήθελα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Μπορεί να χρειάστηκε να περιμένω 42 χρόνια για αυτή την άφιξη, αλλά άξιζε. Και ήμουν έτοιμη. Μοιραστήκαμε το γέλιο, την αγάπη μας για τη φύση, για τη φιλοσοφία, το πάθος μας για τις τέχνες. Μαζί ανακαλύψαμε τον έρωτα από την αρχή. Ήμασταν παιδιά. Ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον στα όνειρα του και ενώσαμε δυο οικογένειες με 4 παιδιά ώστε να προσφέρουμε σε αυτά χαρά και τρυφερότητα, ότι και οι δυο μας είχαμε ανάγκη. Μου είχες δείξει τον άλλο σου εαυτό, αυτόν που ήθελες άντα να είσαι αλλά δεν ήξερες πώς. Δεν κράτησε πολύ όμως. Και ήταν αναπόφευκτο…

Πολύ γρήγορα έκανε την εμφάνιση του ο άλλος σου εαυτός και με πάγωσε μπροστά στην αλήθεια του. Γκρέμιζε ότι πριν από λίγο κτίζαμε. Εμπόδιζε τη δημιουργία, την τρυφερότητα, την εμπιστοσύνη. Έδιωχνε την αγάπη και τη θέση της έπαιρνε ο φόβος, η έχθρα, το μίσος. Τότε τελείωναν όλα αυτόματα, ως δια μαγείας. Ήταν σαν να ζούσα σε δυο κόσμους. Τη μια στιγμή στον παράδεισο, την αμέσως επόμενη στην κόλαση. Μια σχιζοφρένεια από την οποία δεν υπήρχε ή δεν ήξερα τον τρόπο διαφυγής.

Όμως, σε αγαπούσα. Ήξερα ότι για κάποιο λόγο είχες έρθει στη ζωή μου και ότι στο σύμπαν δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Έκανα στην άκρη την απίστευτη συντριβή που ένοιωθα μέσα μου, στήριζα αδιάκοπα τη γυναίκα που τόσο άδικα μείωνες, πάλεψα με τα αισθήματα ανασφάλειας και θυμού μέσα μου και στάθηκα δίπλα σου, ότι και αν αυτό κόστιζε, ότι και αν μου έκανες, όσο και αν με απωθούσες, με πλήγωνες, με ακύρωνες με τις ενέργειες και τα λόγια σου, και σε αγκάλιαζα για να νοιώσεις βαθιά μέσα σου ότι είμαι εδώ. Προσπάθησα να καταλάβω, να μάθω, να αλλάξω. Έκανα υπομονή, έκανα ότι μπορούσα για να σε βοηθήσω με όποιον τρόπο ήξερα αλλά και εφεύρα στη στιγμή κάθε φορά. Άλλωστε, ήξερα πια, μετά από τόσα χρόνια ενδοσκόπησης και αυτό-ανακάλυψης, καθώς και μετά από πολύχρονη προσπάθεια να προσφέρω ότι είχα μάθει και σε άλλους, βοηθώντας τους με τα αδιέξοδα τους, ότι δεν κυνδίνευα πραγματικά, ότι δεν διακυβεύεται η ασφάλεια ή η αξία μου, όσο και αν προσπαθούσες να με κατεβάσεις στα μάτια σου. Έμεινα, αφοσιώθηκα, πάλεψα. Σου έδειχνα με τον τρόπο μου ότι είμαι αληθινή, ότι είναι επιλογή μου να είμαι κοντά σου, και ότι σε αγαπώ. Δεν ξέρω άλλο τρόπο από το να σου δίνω και να σου δείχνω τον εαυτό μου.

Παρόλα αυτά πονούσα. Κάθε φορά γινόταν όλο και πιο δύσκολο να ξανασηκωθώ και να ξαναβρώ το κέντρο της αγάπης μέσα μου. Ήσουν αμείλικτος. Η σταθερότητα μου και η χωρίς όρους αποδοχή μου σε απειλούσαν ακόμα περισσότερο. Κανείς ποτέ δεν σε είχε αγαπήσει όπως είσαι, για όλα τα κομμάτια σου, με όλους τους εαυτούς σου. Έπειθες με αργό (υποσυνείδητο) και σίγουρο τρόπο τον εαυτό σου ότι πρέπει να ήταν ψεύτικο, «κάτι άλλο πρέπει να κρύβεται πίσω από αυτό». Και εγώ εκεί. Ακλόνητη. Να σου δείχνω ότι καταλαβαίνω, ότι αντέχω, ότι το έχω επιλέξει και ότι θα το περάσουμε και θα το ξεπεράσουμε μαζί, όσο δύσκολο και αν είναι. Περίμενα να εκτονωθεί ο καταστροφικός εαυτός σου για να επικοινωνήσω με τον άλλον, αυτόν που είναι γεμάτος αγάπη και θέλει να προσφέρει. Άντεχα, εισέπραττα την απίστευτη απόρριψη σου όταν με αγνοούσες, με καταδίκαζες χωρίς να ξέρεις, χωρίς να σε ενδιαφέρει ποτέ πραγματικά τι είχα να πω, τι πιστεύω ή τι αισθάνομαι. Σε παρακολουθούσα να κομματιάζεις την καρδιά μου ξανά και ξανά…
Τώρα ξέρω ότι είναι μάταιο…ακόμα και ο θεός ο ίδιος μας έχει δώσει το πανέμορφο, λυτρωτικό δώρο της ελεύθερης βούλησης.

Όμως, δεν έχεις καταφέρει να σκοτώσεις την αγάπη που νοιώθω μέσα μου για σένα. Ξέρω τώρα, μετά από το σιωπηλό δράμα που ζω μαζί σου εδώ και καιρό, ότι η ψυχή μου δεν είχε κάνει λάθος όταν σε αναγνώρισε εκείνο τον όμορφο φθινοπωρινό Οκτώβρη. Η λογική είχε φύγει από τη μέση, η εμπειρία σώπασε και μίλησε η καρδιά. Απλά. Καθαρά. Ξέρω επίσης ότι αν συνεχίσω να μένω μαζί σου, αυτό θα σε οδηγήσει και εμένα μαζί, στην καταστροφή. Θα σκοτώνεις αβασάνιστα ότι όμορφο έχουμε μέσα μας, θα ισοπεδώνεις τα όνειρα μας, θα πληγώνεις τα παιδιά μας, θα γκρεμίζεις ότι καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε στα μικρά διαλλείματα της παραφροσύνης σου. Δεν έχω πια καμιά αμφιβολία για αυτό και ο λόγος είναι πια εμφανές.

Δεν εξαρτάται από μένα η σχέση μας. Η αγάπη μου για σένα είναι δεδομένη και το ξέρεις, όταν ηρεμείς και μένεις σιωπηλός με την καρδιά σου, ότι σου την έδωσα απλόχερα και απόλυτα. Οι σχέσεις όμως είναι όπως τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Εξαρτάται απόλυτα και από τους δυο εαυτούς. Όταν ο ένας αντιπαλεύεται τον άλλον, ο πόλεμος αυτός μεταφέρεται αναμφίβολά προς τα έξω. Κοίταξε τον κόσμο γύρω σου, κοίτα όλο τον πλανήτη για να καταλάβεις. Και η επανάσταση δεν θα έρθει ποτέ απ’ έξω. Η επανάσταση είναι εσωτερική, είναι η πνευματική αφύπνιση που στερείται η ανθρωπότητα αλλά που θα ‘ρθει κάποια στιγμή. Θα γίνει η ανατροπή. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις των ανθρώπων. Όλα είναι η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας.

Δεν υπάρχει κάτι που μπορώ πια να κάνω αφού ποτέ δεν έφυγα από κοντά σου, όσο και αν πονούσα, όσο και αν κάποιες φορές το ήθελα, το χρειαζόμουνα για να επιβιώσω. Όσες φορές ήθελες και έφυγες εσύ – και ήταν πολλές – σε κράτησα, άνοιγα την αγκαλιά μου και σε δεχόμουνα από την αρχή. Μα όσο μένω, θα μεταθέτεις τον πόλεμο που υπάρχει μέσα σου σε μένα, σε φανταστικά γεγονότα που μόνο στο μπερδεμένο μυαλό σου έχουν ισχύ. Οι δυο εαυτοί σου είναι σε συνεχή κόντρα και σε πείθουν κάθε φορά ότι απειλείσαι. Και εγώ δεν μπορώ άλλο να πολεμάω με φαντάσματα, τα δικά σου φαντάσματα. Μεταθέτεις απλά αυτόν τον εσωτερικό πόλεμο σε μένα και γίνομαι αυτόματα εύκολη λεία, ο εχθρός. Τη μια στιγμή με αγκαλιάζεις, την άλλη με διώχνεις. Τη μια μου λες για τα όνειρα σου και για τη ζωή που θέλεις να ζήσουμε μαζί, την άλλη φεύγεις παίρνοντας μαζί σου ότι μου έδωσες ποτέ και όσες υποσχέσεις δεν πρόλαβες να πραγματοποιήσεις γιατί τα λόγια σου δεν υποστήριξαν ποτέ οι πεποιθήσεις σου όταν τα αισθήματα φόβου σε κυρίευαν.

Ξέρω τώρα ότι δεν μπορείς, δεν εξαρτάται από σένα «να κάψεις τα καράβια σου». Εξαρτάται από κάτι βαθύ που είναι μέσα σου, είναι μέσα σε όλους μας. Όχι τη νόηση σου γιατί αυτή θα σου βρίσκει πάντα τρόπους και λόγους να αποφεύγεις, να δραπετεύεις, να αρνείσαι τα αισθήματα σου, τις πραγματικές σου ανάγκες, να σε απομακρύνει από τον εαυτό σου. Εξαρτάται από τη δύναμη και τη θέληση σου να ανοίξεις την καρδιά σου, να επιλέξεις τη ζωή αντί το θάνατο, την αγάπη αντί το φόβο, την εμπιστοσύνη αντί για την καχυποψία και την αποδοχή αντί για την κριτική.

Αν ποτέ αναγνωρίσεις αυτούς τους δυο εαυτούς και αν καταφέρεις να τα βρεις μαζί τους αποφασίζοντας ποιος θέλεις να είσαι (γιατί πάντα έχεις επιλογή), τότε θα είσαι σε θέση να αγαπήσεις. Αν ποτέ τολμήσεις να κοιτάξεις την ψυχή σου και να θεραπεύσεις το πληγωμένο παιδί που υπάρχει μέσα σου, τότε θα είσαι έτοιμος να δεχτείς χωρίς φόβο την αγκαλιά από τους άλλους αλλά και να τη δώσεις, πρώτα στα παιδιά σου που τόσο την έχουν ανάγκη και εσύ τους τη στερείς. Αν ποτέ συγχωρέσεις αυτούς που σε πλήγωσαν γιατί ούτε και αυτοί ήξεραν πώς να αγαπούν και πώς να προσφέρουν τον (και στον) εαυτό τους, τότε θα είσαι σε θέση να συχωρέσεις και εσύ, πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους που δεν είναι τέλειοι. Θα μπορείς να προσφέρεις πραγματικά χωρίς να φοβάσαι κάθε φορά ότι στερείσαι ή ότι χάνεις κάτι από σένα, αλλά ότι στην πραγματικότητα κερδίζεις όταν δίνεις χωρίς να περιμένεις, χωρίς να μετράς το αντίτιμο. Αν ποτέ καταλάβεις τη σημαίνει αγάπη, θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω…

Αξιολόγηση

Το άρθρο έχει αξιολογηθεί με 4.4 / 5 σε 72 ψήφους

Κάντε τη δική σας αξιολογηση για το άρθρο:

Επιστροφή

Τα σχόλια σας

στις 7/6/2006
1

Για άλλη μια φορά ευχαριστώ!
Εμαθες να μοιράζεις χωρις τσιγκουνειές ότι δικό σου,ότι κερδίζεις εσύ με κόπο ,το μοιράζεις απλόχερα στους γύρω σου.Φιλιά πολλά.

paullina
στις 21/6/2006
2
Σε καταλαβαίνω...

...έχω νιώσει ολα τα συναισθήματα που περιγράφεις, και που είναι βασανιστικά ,χαοτικά, αμείλικτα.
Θαρρω δεν χρειάζεται να υποφέρουμε έτσι, διδάχθηκα πολλά, και τώρα φροντίζω περισσότερο εμένα.

lin26
στις 22/6/2006
3
Κατάθεση ψυχής

δεν έχω λόγια.... πραγματικά με άγγιξαν αυτά που έγραψες.

lin26
στις 22/6/2006
4
Κατάθεση ψυχής

δεν έχω λόγια.... πραγματικά με άγγιξαν αυτά που έγραψες.

FaiRy_SiSsY
στις 24/7/2006
5

Pernaw paromoies katastaseis aytin tin periodo... An kai mikri akoma... Exei kaneis kati na protinei gia tin antimetwpisi tis upervolikis zilias?

arren_blue
στις 21/8/2006
6

Χμ...Δύσκολο fairy μου γιατι πολύ απλά είναι ζήτημα του χαρακτήρα του καθενός μας. Είναι κάποια άτομα πολύ ζηλιάρηδες, οι οποίοι καταδικάζουν τη σχέση εκ των προτέρων...Υπάρχουν κ οι άλλοι (που θέλω να πιστεύω οτι ανήκω σε αυτή την μερίδα) οι οποίοι με τον τρόπο-συμπεριφορά τους δίνουν στο ετερον ήμισι να καταλάβει οτι 1) τους αγαπάς 2) τους εμπιστεύεσαι 3)δεν τους ζηλεύεις υπερβολικά-με τρόπο ενοχλητικό 4) είσαι δίπλα τους- έτοιμος ανα πάσα ωρα να συζητήσεις κ να λύσεις κάποιο προβλημα που έχει προκύψει...

panaparaititos
στις 15/9/2006
7
'''

συγχαρητηρια για τη ν εκ βαθεως φιλοσοφιμενη σκεψη σου μετα απο αυτο που διαβασα θα κοιταξω να διορθοσω αρκετα πραγματα στον εαυτο μου σ ευχαριστω

efoulina
στις 28/11/2006
8
Ζήλια...

Η ζήλια είναι άτιμο συναίσθημα (και δικό μου μειονέκτημα επίσης). Δεν φταίει ο άλλος απαραίτητα με την στάση του, απλά πολλές φορές η ανασφάλεια (ότι δεν μπορεί αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος να είναι ταίρι μου) και οι άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος (πχ. απιστίες από προηγούμενες σχέσεις) κάνουν έναν άνθρωπο να χάνει την πίστη του και να ζηλεύει. Θέλει πολύ "δουλειά" και υπομονή για να ξεπεραστεί... Αλλά ξεπερνιέται...

frida-k
στις 7/12/2006
9

Με έκανες να σκεφτώ πολλά πράγματα,μου έβγαλες πόλλες κρύφες σκέψεις και φόβους που προσπαθώ να κρύψω από τον ίδιο μου τον εαυτό.Πραγματικά με συγκίνησες..Και μου έδωσες δύναμη να παλέψω με τα "κακά" αισυήματα μου..Σ ευχαριστώ..

triantafillaki
στις 21/3/2007
10
Σε καταλαβαίνω απόλυτα

Ολα αυτά που αναφέρεις τα εέζησα και εγώ προσφατά με τον άνδρα της ζωής μου, μεναμε στο ίδιο σπίτι αλλά πριν λίγο καιρό τον άφησα, πονάω πολύ λιώνω μέρα με την μέρα μακριά του αλλά δεν μπορώ και κοντά του, να φανταστείς δεν θέλω να μ΄αγγίξουν άλλα χέρια, όμως δεν γίνεται να είμαστε μαζί, και αυτός δεν μ'αγαπά με λατρεύει όπως λέει σε όλους, αλλά η άρωστη κ αναίτια ζήλια του παρ΄ολίγο να μας καταστρέψει και τους δυό, το σπίτι μας ήταν στον 7ο όροφο απειλούσε πως θα πετάξει από εκεί, ένα βράδυ που τσακωνόμασταν..... οχι δεν μπορώ να στο πω δεν ειμαι έτοιμη ακόμα ομως ό,τι και να μου έχει κάνει εγώ τον αγαπώ ακόμα, μου λείπει νοιωθω πως δεν ζω και δεν έχω διάθεση για τίποτα αλλά θα περάσει το ξέρω απλά είναι νωρίς ακόμα.....

PETER83
στις 6/10/2007
11
απιστευτο

APISTEUTO KEIMENO MPRAVO

ddbddbddb
στις 11/5/2008
12
σευχαριστω

διαβασα ακριβως αυτο που ενιωθα με μια βασικη διαφορα.οτι εγω εχω σχεση αλλα τη θεωρω τοσο σημαντικη που παλευω να τη σωσω.ειναι μεγαλο προβλημα να νιωθεις ετσι και μεγαλο μειονεκτημα.αυτο που πρεπει να σε κανει κ να με κανει ευτυχισμενοι ειναι οτι ξερεισ να αγαπας και να το δινεις γενναιοδωρα κ μεσα απτη καρδια σου και αυτο καποτε θα στο ανταμειψει ο θεος σε οποινδηποτε τομεα.θα νιωσεις οτι ανταμοιβεσαι κ αν δε το χεις νιωσει ελπιζω να το νιωσεις.κανεις δεν το αξιζει αυτο να το παθαινει και ολοι αξιζουν το καλυτερο..

ddbddbddb
στις 11/5/2008
13
σευχαριστω

διαβασα ακριβως αυτο που ενιωθα με μια βασικη διαφορα.οτι εγω εχω σχεση αλλα τη θεωρω τοσο σημαντικη που παλευω να τη σωσω.ειναι μεγαλο προβλημα να νιωθεις ετσι και μεγαλο μειονεκτημα.αυτο που πρεπει να σε κανει κ να με κανει ευτυχισμενοι ειναι οτι ξερεισ να αγαπας και να το δινεις γενναιοδωρα κ μεσα απτη καρδια σου και αυτο καποτε θα στο ανταμειψει ο θεος σε οποινδηποτε τομεα.θα νιωσεις οτι ανταμοιβεσαι κ αν δε το χεις νιωσει ελπιζω να το νιωσεις.κανεις δεν το αξιζει αυτο να το παθαινει και ολοι αξιζουν το καλυτερο..

td0407
στις 15/5/2008
14

Φανταστικό...

στις 7/4/2009
15
μακρια...

ta idia pisteuo alla den iparxei periptosi na eimai ekei... tha me 3anagapiso san anthropo k tha sinexiso ta oneira m p ektiza kapote...pote den tha ton perimeno 3ana..dedomeno den ime kanenou... !!! arketa!!!

irrefutable007
στις 5/9/2009
16
ζηλεια.αρρωστηα

Ειλικρινά έχω μείνει άφωνος! Αυτά τα κείμενα που έχεις γράψει πρέπει να γραφτούν με χρυσά γράμματα.
Δυστηχώς με αντιπροσωπεύουν σαν άνδρα αρκετά από αυτά που έχεις αναφέρει........
Τώρα που έχει φύγει από κοντά μου κατάλαβα τι έκανα.......πως μπορώ όμως να το ξεπεράσω?

mantini
στις 30/10/2009
17
Σε ευχαριστώ

Αυτές οι γραμμές με έκαναν πιο ισορροπημένο και πιο όμορφο άνθρωπο. Να είσαι καλά.

matrix789
στις 9/8/2010
18

NastT
στις 6/9/2010
19

KateSv
στις 24/2/2011
20

Αν και τα σχολια ειναι παλιοτερα ..δεν ξερω αν ακομα υπαρχουν ατομα κ τα διαβαζουν..Πασχω απο ζηλεια.Ντρεπομαι κ που το γραφω.Εχω τρομερα προωληματα ανασφαλειας.Πριν λιγο καιρο τελειωσα μια σχεση 1μιση κ πλεον χρονου.Αρχικα ο συντροφος μου δε με βοηθουσε ιδαιτερα.Απο οσο ξερω δε με εχει απατησει ποτε .Το μισο μου μυαλο μου λεει οτι αυτος ο ανθρωπος με λατρευει κ το αλλο μισο οτι δεν ειμαι τοσο καλη για να με αγαπαει τοσο πολυ.Αυτο επιδεικωνεται λογω της υπερβολικης ψυχραιμιας που δειχνει ο συντροφος απεναντι σε θεματα εκδηλωσης συναισ8ηματων.Δυστυχως η σχεση διαλυ8ηκε κυριως λογω των τσακωμων που προερχονται απο τη ζηλεια μου..πειτε μου ομως ειλικρινα ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ?!?!

anyshka
στις 6/5/2011
21
υπεροχο

ena megalo mpravo se sena

anyshka
στις 6/5/2011
22
υπεροχο

ena megalo mpravo se sena

timar
στις 16/11/2011
23

hi evry one

giasemi1970
στις 24/11/2013
24

ΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞ, ΞΞ ΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ, ΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞ, ΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ, ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞ,ΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞ... ΞΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞ ΞΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞ ΞΞΞ, ΞΞΞΞΞ ΞΞΞ ΞΞΞΞΞΞ ΞΞΞΞ .

Κάντε το δικό σας σχόλιο

Test

Κατηγορίες

Διαβάστε ακόμα

Συζητήθηκαν

Δημοφιλή