"Βοηθείστε τον εαυτό σας: Συγχωρέστε τους άλλους " Από τον Γ.Βασιλειάδη , Ψυχολόγο - Ψυχοθεραπευτή

Poli kalo! Sigoura i epithetikotita kai o thimos den boithoun sti sosti issoropia, psixiki i organiki. Einai loipon epomeno, oti an ena atomo exei ipostei psixiki odini kai exei sissorefsi thimou kai epithetikotitas, va exei kai afksisi tis artiriakis tou piesis. Gi afto i kaliteri lisi einai na gnorizoume apo prin ti prepei na kanoume se periptosi tetoion katastaseon, oste na eimaste proetoimasmenoi gia ti sosti antimetopisi tous. Prosopika, nomizo pos i proti skepsi pou tha prepei o kathenas na kanei se mia tetoia periptosi, einai na skeftei ta apotelesmata pou tha ipostei o idios, an afisei mia tetoia katastasi na ton katabalei. Kai pano ap' ola tha prepei na diatirisei tin iremia tou kai na deiksei tin anoterotita tou san prosopikotita.

Δε μαθαίνουμε να συγχωρούμε για να ωφελήσουμε το πρόσωπο που μπορεί να μας έχει βλάψει, αλλά για να απελευθερώσουμε την ψυχή μας.

Δε μαθαίνουμε να συγχωρούμε για να ωφελήσουμε το πρόσωπο που μπορεί να μας έχει βλάψει, αλλά για να απελευθερώσουμε την ψυχή μας.

Μεταφέρω την ετυμολογία της λέξης συγχωρώ από το λεξικό΄/συγχωρώ[-έω],αρχική σημ.''συναντώ κάποιον,συγκλίνω προς την κατεύθυνση κάποιου[συν+χωρω].Ηλέξη απέκτησε ήδη στην αρχαία και τη σημασία [συκγλίνω προς τις απόψεις κάποιου,συμβιβάζομαι,συναινώ].
Σύμφωνα με αυτά,τα οποία μου αρέσουν κιόλας,δεν θέλω να συγχωρέσω ανθρώπους που κατά εξακολούθηση πληγώνουν και κουτσουρεύουν τα ίδια τους τα παιδιά, καλύπτοντας προσωπικά κενά και ανασφάλειες,ενώ την ίδια στιγμή έχουν την πεποίθηση χιλίων καρδιναλίων...ότι έχουν προσφέρει τα ΠΑΝΤΑ.

Με αυτούς όχι...δεν θέλω να συν-χωρέσω,να συγκλίνω προς την κατεύθυνσή τους,να συναινέσω με τις απόψεις τους.
Αντί αυτού,η θέλησή μου να βρίσκομαι σε άλλους ''χώρους'' προσπαθώντας να αφουγκράζομαι τις αισθήσεις των παιδιών,να γίνομαι κοινωνός τους και να είμαι ευτυχής όταν καταφέρνω να τούς επιστρέφω λίγα από τα δώρα που μου χαρίζουν...αυτό ναι,ξεφεύγει από τα πλαίσια μιας απλής ''ιατρικής'' συνταγής για μείωση της έντασης και του στρες και γίνεται..στιγμή,γίνεται..ζωή.

Η συν χώρεση στούς ''μεταλαγμένους'' αυτούς ανθρώπους, έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία μου και στην ποιότητα της ζωής μου.

Ευχαριστώ.

Ενδιαφέρον άρθρο..
πράγματι λοιπόν μπορούμε να επιτύχουμε καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία, εάν μπορούμε να προβούμε στη συγχώρεση ανθρώπων που μας έκαναν να πονέσουμε. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η θεωρία στην πράξη συναντά προφανώς μια δυσκολία... (ο βαθμός της οποίας εξαρτάται από την πληγή που έχει δημιουργηθεί).
Ποιό εύκολα θα δικαιολογηθεί μια "γρατζουνιά" και άρα θα συγχωρεθεί ένας άνθρωπος που μας πλήγωσε λιγότερο, παρά ένα ατύχημα που κόντεψε να μας πάρει τη ζωή (δηλαδή ένας άνθωπος που μας σημάδεψε βαθιά).
Εγώ προσωπικά είμαι αρκετά χρόνια στη διαδικασία να συγχωρέσω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που με έφερε στα ορια (σε γενικές γραμμές, είμαι απο κείνους που δεν μπορούν να κρατήσουν καμία κακία σε κανέναν και συγχωρώ πολύ εύκολα).
Αλλά μετά από μεγάλη προσπάθεια κατάλαβα το εξής...
Αυτός που δεν μπορώ να συγχωρέσω πρώτα απο όλους είναι ο εαυτός μου που επέτρεψε μια τόσο δυσάρεστη κατάσταση να του συμβεί.
Και πιστέυω ότι λίγο ή πολύ στους περισσότερους ανθρώπους αυτό συμβαίνει.
Πιστέυω λοιπόν ότι αρχικά αυτός που πρέπει να λάβει τη συγχώρεση από εμάς είμαστε πρώτα έμείς που προσπαθούμε να συγχωρήσουμε.
Και αυτό μπορεί να γίνει ή να μην γίνει (εγώ προσωπικά έχω μάθει να ζω με αυτόν τον πόλεμο μέσα στο κεφάλι μου). Μπορούμε ωστόσο να αποδεχτούμε και κάτι άλλο... να κάνουμε είρήνη με το ότι τελικά δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε ακόμα.
Εγώ αυτό έκανα και αποτελεί μια ανακούφιση για μένα, και μια σανίδα μέσα στην τρικυμία που μπορεί να προκαλέσει η εκκρεμότητα που δημιουργεί η έλλειψη συγχώρεσης.
Ησυχάζω τον εαυτό μου λέγοντας, ότι όταν θα είμαι έτοιμη τελικά, θα συγχωρήσω.
Απλά δεν είναι γνωστή η μέρα...

Πολύ καλό το άρθρο και πέρα μα πέρα αληθινό.Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι κάποια στιγμή ξαφνιαζομαστε απο την συμπεριφορα ιδιαιτερα ανθρωπων του στενου οικογενειακου η φιλικου κυκλου και αισθανομαστε προδομενοι απο ανθρωπους τους οποιους ειχαμε δεδομενους στη ζωη μας.Ειναι αληθεια οτι ειναι μερικα πραγματα που δεν μπορεις να τα συγχωρεσεις αλλα πρεπει να τα προσπερασεις για να συνεχισεις τη ζωη σου .Τελικα αν βαλεις σε ταξη τις σκεψεις σου και σκεφτεις ,τι εχει μεγαλυτερη αξια να αναλωνουμε το χρονο μας προσπαθωντας να ανακαλυψουμε πως και γιατι ο ενας μιλησε ετσι ή αλλιως ,ή τελικα να αποθηκευουμε αυτη την εμπειρια και να συνεχιζουμε την ζωη μας πιο πλουσια σε εμπειριες και πιο ευτυχισμενοι και υγιεις???

Χωράω μέσα μου την διαφορετικότητα του άλλου.
Ας βλέπουμε όμως εμείς που συμβάλλαμε στην συμπεριφορά του άλλου γιατί για όλα εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι. Εμείς επιτρέπουμε η δεν επιτρέπουμε την όποια συμπεριφορά των άλλων. Δημιουργούμε μόνοι μας την καθημερινότητά μας και την πραγματικότητά μας.

Το αρθρο ειναι πολυ καλο, μιας και θιγει ενα κομματι που πραγματικα αγγιζει ολους μας, μιας και ο ανθρωπος για να μπορεσει να ελευθερωθει απο θυμους και παθη, πρεπει να γνωρισει πρωτα απο ολα το εαυτο του, να τον αγαπησει, να μαθει να αυστηρος αλλα και επιεικης μαζι του. Τοτε θα μπορεσει να συγχωρεσει και τους αλλους. Δε χρειαζεται να γυρισει το μαγουλο απλα να μπορει να αλλαζει σελιδα μηδενιζοντας το οποιο κοστος.

θα ήταν πολύ καλύτερες οι σχέσεις μας αν λειτουργούσαμε όλοι όπως τα παιδιά. τί κάνει ένα παιδί όταν το χτυπάς ή το μαλώνεις; Σου θυμώνει για λίγο όμως το επόμενο λεπτό θα τρέξει πάλι στην αγκαλιά σου και θα σου πει πόσο πολύ σ' αγαπά.Χωρίς να κρατήσει κακία, χωρίς μούτρα και με μια άδολη διάθεση συγχώρεσης. Γι' αυτό όταν κοιμούνται μοιάζουν με μικρά αγγελούδια. Ας παραδειγματιστούμε εμείς οι ενήλικες κι ας κάνουμε πράξη όσα αποθέματα καλής διάθεσης υπάρχουν μέσα μας.

Είναι ανώφελο να θυμάσαι το κακό
Που σου προκάλεσε κάποιος.
Γιατί αν θυμάσαι το μόνο που καταφέρνεις είναι
Να τροφοδοτείς περισσότερο
Τη θλίψη, την πίκρα και τον πόνο σου...
Να θυμάσαι μόνο τόσο όσο χρειάζεται
Για να μην πληγωθείς ξανά.

Πιστεύω ότι η αδυναμία μας στη συγχώρεση οφείλετε στον κακός εννοούμενο εγωισμό. Μια άλλη επίσης παράμετρος έιναι και η έλλειψη αυτογνωσίας. Όταν δε γνωρίζουμε καλά το χαρακτήρα μας και τις κακές πλευρές του τότε δε μπορούμε να δεχτούμε ότι έχουμε σφάλει. Το να μάθεις να συγχωρείς απαιτεί ψυχική δύναμη και διάθεση και ετοιμότητα στο να είσαι ταπεινός. Όμως εκεί είναι που ο εγωισμός μας κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε ένα σκαλί πιο ψηλά από τους άλλους με αποτέλεσμα να το θεωρούμε για εμάς "ήττα" την έμπρακτη και όχι μόνο λεκτική συγνώμη. Γιατί η συγνώμη περιλαμβάνει για εμένα δύο σκέλη. Αυτό της προφορικής συγνώμης που είναι και το πιο εύκολο σε σχέση με την έμπρακτη εκδήλωσή της. Φυσικά θα πρέπει να είμαστε προετιμασμένοι για την περίπτωση που ο δέκτης της συγνώμης την απόρριψη. Μια τέτοια απόρριψη μπορεί να πυροδοτήσει συναισθήματα, οργής, θλίψης ή και τα δύο. Δεν ξέρω αν δυσκολευόμαστε μόνο να λέμε συγνώμη ή και αν είμαστε έτοιμοι να δεχόμαστε τη συγνώμη του άλλου. Όταν απορρίπτεις τη συγνώμη του άλλου τότε και εκεί συναντάται το συναίσθημα του εγωισμού. Κάπως έτσι από την πλευρά μου τα ερμηνεύω τα ζητήματα αυτά που έχουν να κάνουν με τη συγνώμη.

Ακριβώς έτσι είναι. όμως πως γίνεται να συγχωρήσεις κάποιον που πάτησε στα δικά σου όνειρα και στην δική σου ψυχή με μοναδικό σκοπό το οικονομικό όφελος, κάποιον που σε βρήκε σε εξαπάτησε σε ποδοπάτησε με μοναδικό σκοπό να γίνεις το δικό του εφαλτήριο για να αλλάξει την ζωή του κοινωνικά και οικονομικά? Λυπάμαι αλλά δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχη, δν μπορώ να συγχωρήσω ούτε αυτόν, και πολύ περοσσότερο τον εαυτο μου, που μπροστά σε εναν έρωτα κατέστρεψα εμένα. Γνωρίζω πως αυτό με καταστρέφει μέρα με την μέρα και πως δηλητηριάζομαι πρώτα εγω και μετά όλοι οι άλλοι αλλά δεν μπορώ να τον συγχωρήσω.
Όποιος γνωρίσει τον τρόπο ας μου τον πεί να λυτρωθώ από αυτό.