γνωριμίες
Αποκριάτικες ώρες στη Βενετία !
Από: Μυρτώ | Διαβάστηκε 3414 φορές
5
1
0
Μοιραστείτε το στο Yahoo Buzz
Μοιραστείτε το στο Digg
Μοιραστείτε το στο Tweeter
Μοιραστείτε το στο Facebook
Απoσπάσματα από το άρθρο του Χρήστου Μυστιλιάδη
rodosport.gr
Τελικά "υπάρχουν δρόμοι που σε πάν σε μέρη αλαργινά", όπως έγραψε κάποτε ο Κώστας Ουράνης. Όσες φορές κι αν επισκέπτομαι τη Βενετία νιώθω πως δε διαφέρει από το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου με πολύχρωμες φωτογραφίες. Και πάντα διάχυτη μου δίνεται η εντύπωση πως η ιστορική ιταλική πολιτεία πασχίζει να διατηρήσει την παραδοσιακή γοητεία και το γνώριμο ρομαντισμό της, εκεί πάνω στα εκατόν δεκαοκτώ νησάκια, δίπλα στη βορειοδυτική ακτή της Αδριατικής.
Κάθε φορά που αντικρίζω τα θαυμάσια οικοδομήματα του παρελθόντος, την πλατεία του Αγίου Μάρκου, το φτερωτό λιοντάρι, το παλάτι των Δόγηδων, τις γέφυρες των Στεναγμών και του Ριάλτο, τις γόνδολες στα κανάλια και την πανέμορφη ελληνική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου προσπαθώ να βρω την άκρη σε τούτο το "αμάγαλμα" Ανατολής και Δύσης.
Και καθώς περιδιαβαίνω τα σοκάκια, αναζητώ το "άγνωστο", εκείνο που δεν ανακάλυψα την προηγούμενη φορά, εκείνο που δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον των μυριάδων τουριστών, που φθάνουν ως εδώ από κάθε γωνιά της γης για να περάσουν ώρες ξενοιασιάς.
Αναφέρω ως παράδειγμα το πέτρινο ανάγλυφο μιας γερόντισσας η οποία πριν από εφτακόσια χρόνια έγινε ηρωίδα της βενετσιάνικης δημοκρατίας. Ρωτώντας έμαθα πως μια καλοκαιρινή νύχτα ένας "στρατοκράτης" επαναστάτησε εναντίον του Δόγη και θέλησε να αναμετρηθεί μαζί του. Μάζεψε, λοιπόν, τους δικούς του και προχωρούσε ακάθεκτος προς την "πιάτσα". Μια γριούλα του λαού που εκείνη τη στιγμή μαγείρευε άκουσε τη φασαρία κι έτρεξε στο παράθυρο, κρατώντας ένα πέτρινο γουδί. Αλλά, βλέποντας τους σιδερόφραχτους ιππότες σάστισε…Τότε, το πέτρινο γουδί ξέφυγε από τα χέρια της και χτύπησε στο κεφάλι το σημαιοφόρο του επαναστάτη. Εκείνος σωριάστηκε στο έδαφος, οι σύντροφοι του πανικοβλήθηκαν κι όλα τέλειωσαν αναίμακτα και καλά. Κάπως έτσι η γριούλα έγινε θρύλος και τρύπωσε στη μνήμη των Βενετσιάνων, όπου εξακολουθεί να ζει με τη μορφή πέτρινου αγάλματος ως τις μέρες μας.
Οι Αποκριές είναι μια από τις πολλές αφορμές για να μεταμφιεστεί η πόλη. Οι Βενετσιάνες και οι Βενετσιάνοι την εποχή της ακμής της πόλης τους συνήθιζαν να μασκαρεύονται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου για να κρατάνε τα αδιάκριτα βλέμματα μακριά από τις ιδιωτικές τους στιγμές.
Σε τέτοιο βαθμό τους είχε κυριεύσει η φρενίτιδα της μάσκας, που οι αρχές της πόλης αναγκάστηκαν να απαγορεύσουν δια νόμου οποιαδήποτε μεταμφίεση ακόμη και την εποχή του Καρναβαλιού. Η κατάσταση είχε ξεφύγει τόσο ώστε εκτός από τα ελαφρά παραπτώματα κυρίως ηθικής τάξης (χαρτοπαιξία, παράνομες ερωτικές σχέσεις) η μάσκα έκρυβε και αξιόποινες πράξεις, όπως κλοπές, βιασμούς, ακολασίες κάθε μορφής έως και φόνους.
Οι μεταμφιεσμένοι δημιουργούν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Οι μάσκες που φορούν και οι αναρίθμητες στις βιτρίνες είναι "έργα τέχνης".
Πλην όμως αποπνέουν μια αίσθηση ήρεμης μελαγχολίας. Όχι μόνο γιατί είναι ανέκφραστες και απρόσιτες, αλλά γιατί δεν καταφέρνουν να μεταδώσουν το κέφι έτσι όπως το ξέρουμε εμείς οι Έλληνες.
rodosport.gr
Τελικά "υπάρχουν δρόμοι που σε πάν σε μέρη αλαργινά", όπως έγραψε κάποτε ο Κώστας Ουράνης. Όσες φορές κι αν επισκέπτομαι τη Βενετία νιώθω πως δε διαφέρει από το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου με πολύχρωμες φωτογραφίες. Και πάντα διάχυτη μου δίνεται η εντύπωση πως η ιστορική ιταλική πολιτεία πασχίζει να διατηρήσει την παραδοσιακή γοητεία και το γνώριμο ρομαντισμό της, εκεί πάνω στα εκατόν δεκαοκτώ νησάκια, δίπλα στη βορειοδυτική ακτή της Αδριατικής.
Κάθε φορά που αντικρίζω τα θαυμάσια οικοδομήματα του παρελθόντος, την πλατεία του Αγίου Μάρκου, το φτερωτό λιοντάρι, το παλάτι των Δόγηδων, τις γέφυρες των Στεναγμών και του Ριάλτο, τις γόνδολες στα κανάλια και την πανέμορφη ελληνική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου προσπαθώ να βρω την άκρη σε τούτο το "αμάγαλμα" Ανατολής και Δύσης.
Και καθώς περιδιαβαίνω τα σοκάκια, αναζητώ το "άγνωστο", εκείνο που δεν ανακάλυψα την προηγούμενη φορά, εκείνο που δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον των μυριάδων τουριστών, που φθάνουν ως εδώ από κάθε γωνιά της γης για να περάσουν ώρες ξενοιασιάς.
Αναφέρω ως παράδειγμα το πέτρινο ανάγλυφο μιας γερόντισσας η οποία πριν από εφτακόσια χρόνια έγινε ηρωίδα της βενετσιάνικης δημοκρατίας. Ρωτώντας έμαθα πως μια καλοκαιρινή νύχτα ένας "στρατοκράτης" επαναστάτησε εναντίον του Δόγη και θέλησε να αναμετρηθεί μαζί του. Μάζεψε, λοιπόν, τους δικούς του και προχωρούσε ακάθεκτος προς την "πιάτσα". Μια γριούλα του λαού που εκείνη τη στιγμή μαγείρευε άκουσε τη φασαρία κι έτρεξε στο παράθυρο, κρατώντας ένα πέτρινο γουδί. Αλλά, βλέποντας τους σιδερόφραχτους ιππότες σάστισε…Τότε, το πέτρινο γουδί ξέφυγε από τα χέρια της και χτύπησε στο κεφάλι το σημαιοφόρο του επαναστάτη. Εκείνος σωριάστηκε στο έδαφος, οι σύντροφοι του πανικοβλήθηκαν κι όλα τέλειωσαν αναίμακτα και καλά. Κάπως έτσι η γριούλα έγινε θρύλος και τρύπωσε στη μνήμη των Βενετσιάνων, όπου εξακολουθεί να ζει με τη μορφή πέτρινου αγάλματος ως τις μέρες μας.
Οι Αποκριές είναι μια από τις πολλές αφορμές για να μεταμφιεστεί η πόλη. Οι Βενετσιάνες και οι Βενετσιάνοι την εποχή της ακμής της πόλης τους συνήθιζαν να μασκαρεύονται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου για να κρατάνε τα αδιάκριτα βλέμματα μακριά από τις ιδιωτικές τους στιγμές.
Σε τέτοιο βαθμό τους είχε κυριεύσει η φρενίτιδα της μάσκας, που οι αρχές της πόλης αναγκάστηκαν να απαγορεύσουν δια νόμου οποιαδήποτε μεταμφίεση ακόμη και την εποχή του Καρναβαλιού. Η κατάσταση είχε ξεφύγει τόσο ώστε εκτός από τα ελαφρά παραπτώματα κυρίως ηθικής τάξης (χαρτοπαιξία, παράνομες ερωτικές σχέσεις) η μάσκα έκρυβε και αξιόποινες πράξεις, όπως κλοπές, βιασμούς, ακολασίες κάθε μορφής έως και φόνους.
Οι μεταμφιεσμένοι δημιουργούν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Οι μάσκες που φορούν και οι αναρίθμητες στις βιτρίνες είναι "έργα τέχνης".
Πλην όμως αποπνέουν μια αίσθηση ήρεμης μελαγχολίας. Όχι μόνο γιατί είναι ανέκφραστες και απρόσιτες, αλλά γιατί δεν καταφέρνουν να μεταδώσουν το κέφι έτσι όπως το ξέρουμε εμείς οι Έλληνες.
στα social media