Τι θα λέγατε για λίγη ποίηση;

Τις λεξεις κουρταλω και δε μου ανοιγουν <βυρων λεονταρης,απο την ποιητικη συλλογη''εν γη αλμυρ

ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΟΥΡΤΑΛΛΩ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ
ΓΙΑΤΙ ΠΙΑ ΔΕΝ ΤΙΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΜΑΣ.
ΤΙΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΣΑΜΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΚΕΙΤΙΑ ΣΕΙΣΜΟΣ Η ΕΚΡΗΞΗ.
ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΜΜΙΑ ΜΕ ΜΕΣ'ΣΤΑ ΑΔΕΙΝΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ
ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΡΙΞΙΜΟ ΑΠ'ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΑ
ΚΑΙ ΜΗΤΕ ΤΡΕΜΙΣΜΑ ΚΟΡΜΙΟΥ Η ΚΕΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΜΗΤΑ ΣΑΛΕΜΑ ΣΚΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ.
-----------------------------------------------------
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ ΣΤΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ
ΒΟΛΕΥΤΗΚΑ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
ΠΗΡΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΓΑΙ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΗΜΙΩΝ
ΟΡΓΑΝΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ ΓΙΑ ΦΥΛΑΧΤΑ
ΜΙΛΑΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΣΗΜΑΤΑ
ΜΕΣ'ΣΤΗΝ ΟΧΛΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ
ΣΤΙΣ ΣΤΙΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΕ.
----------------------------------------------------
ΕΤΣΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΔΕΙΑΣΙΑΜΕ
ΚΑΙ ΜΑΣ ΨΕΚΑΣΑΝ ΜΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΑΠΟΞΕΝΩΘΗΚΑΜΕ ΑΠ'ΤΟΝ ΠΟΝΟ
-ΑΥΤΟ ΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ...-
ΚΙ Η ΠΙΟΗΣΗΣ ΕΓΙΝΕ ΚΡΑΥΓΗ ΕΞΩ ΑΠ'ΤΟΝ ΠΟΝΟ.
ΣΜΙΛΕΥΟΥΜΕ ΣΜΙΛΕΥΟΥΜΕ ΠΛΗΓΕΣ
ΣΚΑΡΩΝΟΝΤΑΣ ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΜΠΙΜΠΕΛΟ
ΑΛΛΑ ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΡΑΔΟΚΕΙ.
----------------------------------------------------
Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ ΜΕΣ'ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
ΑΥΤΟ
ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ
ΑΥΤΟ ΚΙ ΕΜΑΣ ΚΙ ΑΥΤΗΝ ΘΑ ΜΑΣ ΞΕΚΑΝΕΙ.

Εγκαταλειπω την ποιηση <ντινος χριστιανοπουλος,απο την ποιητικη συλλογη'''ποιηματα,'διαγωνιοσ

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΘΑ ΠΕΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ,
ΔΕ ΘΑ ΠΕΙ ΑΝΟΙΓΩ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ.
-----------------------------------------------------
ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΠΙΑ ΤΑ ΠΡΕΛΟΥΔΑ,ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ'
ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΠΑΣΟΥΝ,
ΝΑ ΔΟΥΝ ΜΕ ΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΑΥΔΗΣΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ.
----------------------------------------------------
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΘΑ ΠΕΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ ΓΑΙ ΕΥΚΟΛΙΑ,ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΣΚΨΑ ΒΑΘΙΑ,
ΠΩΣ ΔΕΝ ΒΥΘΙΣΑ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤ ΠΙΟ ΓΥΜΝΑ ΜΟΥ ΚΟΚΑΛΑ'
ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΓΩ,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ,ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ,
ΚΟΥΡΑΣΗ ΠΙΟ ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ;
-----------------------------------------------------
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΘΑ ΠΕΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ'
ΒΡΙΚΣΙΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΕΠΙΜΕΛΗΘΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ.

Αναμενη λαμπα <αρης λαεξανδρου,απο την ποιητικη συλλογη ''ευθυτης οδων'',1947-1952

ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΑΚΟΥΤΕ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Π.Γ.
ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΝΕΟΣΥΛΛΕΚΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ
Θ'ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΜΑΙ ΜΕΡΑ ΜΕΡΑ ΠΩΣ Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΑΣ
ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΝΟΤΙΖΕ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΥΟΥΣ ΤΟΥ ΚΕΛΙΟΥ
ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΚΤΟ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ
ΣΑΝ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ
ΣΑΝ ΕΚΠΥΡΣΟΚΡΟΤΗΣΗ.
-----------------------------------------------------
ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑ ΛΕΓΑΤΕ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ ΚΙ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ
Θ'ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΩΣ ΕΓΩ
ΗΜΟΥΝΑ ΜΟΝΑΧΑ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ
ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΜΟΥ'ΣΤΕΛΝΑΝ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΛΕΜΟΝΙ
ΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΩΝ.
ΑΝ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΤΙΜΗ
ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΗ ΛΑΜΠΑ ΑΝΑΜΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ
ΚΑΜΑΡΑ ΜΟΥ
ΚΙ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΕΣ ΤΟΥΣ ΓΡΑΦΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΛΟΓΑ.

Παράθεση:
Originally posted by ippeas

<Εγωισμός>

Την έννοια μου έχεις,
κι ας λες πως δε θέλεις
να ξέρεις που είμαι
τι κάνω πως ζω.
Την έννοια μου έχεις
κι ακόμα με θέλεις
τα βράδυα με ψάχνεις
κι ας μην είσαι δω.

<r>
Εγωισμός σε κρατά μακριά μου
Εγωισμός να μη κλάψεις μπροστά μου
Εγωισμός τη καρδιά σου σκοτώνει
Εγωισμός μια ζωή σέ'χει μόνη...

Ακόμη θυμάσε
ας λες πως κοιμάσε
με άλλον τις νύχτες
δεν έχεις δεσμό.
Το νιώθω λυπάσε
μα' κόμη φοβάσε
να πεις μια συγνώμη
να πεις σ' αγαπώ...
<<<<Αφίερωμένα σε όλα τα μέλοι του Σχέσεις>>>>>

Τέλειο....Μοναδικό.....

ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ , ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ
ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ
ΣΟΥ ΑΠΛΩΣΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕΣ
ΚΑΙ ΣΑΝ ΜΑΓΙΣΣΑ ΣΟΦΗ ΕΙΧΕΣ ΜΑΝΤΕΨΕΙ
ΑΚΟΛΟΥΘΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
ΠΡΟΘΕΣΗ , ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΛΑΡΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.
ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΕΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ , ΤΑΧΑ , ΑΡΓΟΤΕΡΑ
ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΝΙΩΣΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕΣ
ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΗΚΕΣ ΜΕΤΡΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΩΡΙΟΝΑ Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ
ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΜΑΓΙΣΣΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΠΛΕΓΜΕΝΑ.
ΕΚΕΙ Ο ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ ΠΙΟ ΔΙΠΛΑ Ο ΤΟΞΟΤΗΣ
Τ' ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΣ , ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ.
ΑΣΤΕΡΙ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΝΕ ΕΥΧΗ!
Τ' ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΔΥΣΕΙ!
ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΜΑΓΙΣΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ ΕΥΧΗ
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ ΣΤΙΣ ΘΑΛΛΑΣΣΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
ΧΑΜΕΝΟ ΣΚΑΡΙ ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΛΙΜΑΝΙ
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.

Σ'αγαπάω μ'ακούς;

Η θάλασσα αγριεμένη και ο τρόπος που με κοιτάς με μαγεύει..
Ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει και ο αέρας δεν έχει κοπάσει.. και εσύ λείπεις.. απλά λείπεις... η απουσία σου είναι αισθητή, γιατί κρυώνω.. έχω παγώσει.. δεν μπορώ να κουνηθώ.. φοβάμαι πως αν κουνηθώ θα πεθάνω..
σ'αγαπάω μ'ακούς; σ'αγαπάω...
Μια ψυχή πονεμένη.. ένα χάδι που μένει.. δύο μάτια που κλαίνε... δύο χείλη που καίνε και λένε..
σ'αγαπάω μ'ακούς; σ'αγαπάω...
Η θάλασσα γαληνεύει.. ο ήλιος ανατέλλει... μία ανάσα που μένει.. ένα κορμί που καίει.. τα δύο μάτια κλείνουν.. τα δύο χείλη ανοίγουν... φωνάζουν..
σ'αγαπάω μ'ακούς; σ'αγαπάω...
Μια σκιά τριγυρνάει.. ένα σώμα πλησιάζει.. και απαντάει...
είναι αργά μ'ακούς; Είναι αργά...

Βγαίνω στη θάλασσα και αναπνέω.
Ο αέρας μετακινεί ζεστές ανάσες γλάρων
συγκρούομαι και μεταγγίζω στο αίμα
ακρογιάλια μεσημεριού Ιθάκης
και ιπτάμενες ηλιακές κόχες που σφηνώνουν στις πλώρες των βαποριών.

Έμπλεος αφρού συλλαβίζω το αλφάβητο των ψαριών με κίνδυνο να μάθω να μιλώ την ακατάλυπτη γλώσσα
της Ατλαντίδας και να χάσω τα ίχνη μου απ' το χάρτη.

Αγγίζω το προγονικό κουπί, το πέλαγο, το πάθος, το ταξίδι.
Χαιρετώ....

Μιχάλης Βερβελάκης

ΕΛΑΝΘΑΝΕ

Οτ ήμουνα ενας άνθρωπος
Που όλο με σκυμμένο το κεφάλι
Με περπατάγανε οι δρόμοι ,αυτό πράχθηκε φανερά σας.
Σας το αφήνω .Επάνω του λοιπόν ,
Αποκεφαλίστε το,
Μοιράστε το σ΄ οσες υποτιμήσεις θέλετε
πως γην και ύδωρ έδωσα σε φόβους
και σήκωσε κεφάλι η ηττοπάθεια ,
ρίξτε το ολόκληρο
σ οσες αδιαφορίες σας κι άλλο πεινάνε ,
πετάξτε το σε δυό παλιογραμμούλες τύμβο.
Όμως πως σκύβοντας
Ατένιζα ουρανό,
Αυτό δεν θα το αγγίξετε .
Επράχθηκε κρυφά σας
Το έκρυψα καλά
Στην ασφαλή του κεφαλιού μου
Τη λιμοκτόνα στάση .
Σκύβοντας ουρανό ατένιζα
Που εφτιαξα από πτώσεις .
Μαζεύοντας σπυρί σπυρί
Ο,τι δεν αφομοιωνε το ύψος.
Εζησα,
Τεντωμένο δίχτυ από κάτω ,
Να συγκρατώ ,να περισώζω
Λογής λογής διάττοντες αυτοκτόνους ,
Τα φωτεινά τους υπολείμματα ,
Εκεί που όλο και χάνει ύψος ,
Όλο και πιο πολύ αποχρυσώνεται
Της μολυβιας τους η κραυγή
Και λυπηρά απολεπταίνει η αιχμή
Της εξαφανισης τους.
Εζησα
Τεντωμένο δίχτυ από κάτω ,
Να σώζω λυπηρότητες ,
Κραυγών αποχρυσώσεις ,
Αιχμών τα φωτεινά υπολείμματα,
Εξαφανίσεων αιχμές .
Εζησα ,
Συνταιριάζοντας τις πτώσεις
Με τις παράταιρες αιτίες τους,
Για να μην παει χαμένο το χαμένο.
Αυτό δεν θα ταγγίξετε
Είναι από εύφλεκτο εγώ
Θα με τινάξει όλη στον αέρα σας.

Κική Δημουλά

Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!

Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!

(Aποσπασμα Π.Νερουδα)

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι.
Αυτό είναι το παν.
Το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας,
και προς τη γη σας σέρνει,
πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.
Μα με τι;
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας.
Μα μεθύστε!
Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού,
στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι,
στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά,
ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί,
ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά,
ρωτήστε τι ώρα είναι.
Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι,
το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν:
"Ώρα είναι να μεθύστε!
Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι,
μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας".

Charles Baudelaire

Του μέλλοντος ημέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσα, ζεστά και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.
Κ. Καβάφης

Οσο Μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου οπως την θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική...
Κ. Καβάφης

(αχ μεγάλε και πάντα επίκαιρε Καβάφη!!!)

Πάλι σιμώνετε, μορφές τρεμάμενες, σε αντάρα,
Σεις που φανήκατε άλλοτε μπρος στη θολή ματιά,
Να προσπαθήσω να σας πιάσω τη φορά αυτή άρα;
Τρέφω μια φαντασίωση τέτοια ακόμα στην καρδιά;
Ορμάτε μπρος! Να με κυριεύσετε είμαι όλος λαχτάρα,
Καθώς μου βγαίνετε απο ομίχλη κι από καταχνιά.
Το στήθος μου νιώθω νεανικό να σείει σφρίγος
Καθώς της μαγικής σας αύρας με διαπνέει το ρίγος.
Εικόνες φέρνετε ευτυχισμένων ημερών
Και εμφανίζονται όλοι οι αγαπημένοι ίσκιοι.
Σα μύθος που 'χει μισοσβήσει των παλιών καιρών
Η πρώτη αγάπη κι η φιλία εδώ με ξαναβρίσκει.
Πάλι τον πόνο έχω και τον θρήνο τον παλιόν,
Που δώσαν του λαβύρινθου της ζωής τόσοι δρομίσκοι
Και ονομάζει τους καλούς, που κάποια ωραία μέρα
Απο ευτυχία πλανήθηκαν και μου 'φυγαν για πέρα...

Γιόχαν Βολφγκανγκ φον Γκαίτε,
Φάουστ.

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Με το δέντρο της αμίλητο
Προς τη θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Με την όψη της ακίνητη
Προς τη θάλασσα
Βραδιάζοντας
Διχως έρωτα
Με το στόμα της ανένδοτο
Προς τη θάλασσα

Κι εγώ μέσ στην Γαλήνη που σαγήνεψα

Ελύτης

ΑΝΑΜΟΝΗ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παυει να ζεί.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο..
ΕΡΩΤΙΚΟ

Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι έγινε φως. Ήταν ουρανός; Δεν ξέρω.
Ένα μόνο ξέρω
Πως έχασα τη γη.

Ήρθε.
Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες
ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες
Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.

Ήρθε.
Κι έφυγε τρομαγμένη η πίσα
Σκορπώντας τα μαύρα της δάκρυα
Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλοί
Ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι.

Ήρθε.
Κι ένα χελιδόνι
-Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς-
Στάμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του
πα στο στυρό της κοντινής μας εκκλησιάς.
Αγάπη!
Για να ζήσεις ήρθες
Ή για να σταυρωθείς;

(Και τα δύο)

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
''ΟΙ ΕΦΤΑ ΚΥΚΛΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ''

Νοσταλγία <Καρυωτάκης>

Μεσ'από το βάθος των καλών καιρών οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε

Δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, λες.
Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δαρκύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός! τα χάιδεψες μια νύχτα-
και σα ν'ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συμφορά παλιά και να ξυπνά

θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θυμήσεις στα περασμένα γύρω
και θ'ανθήσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί-
το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα...

Απ' ό,τι είδα το άρθρο αναφέρεται πιο

πολύ σε ερωτική ποίηση, αλλά αφού κι

εγώ ήμουν ερωτευμένη με τον φιλόλογό

μου που έγραψε το παρακάτω ποίημα

πάντα το έβλεπα ερωτικό:

Στόμωσαν τα δόντια
να κόβουν νομίσματα λόγων
Κάτι πρέπει να κάνουμε
για να ξανάβρει το γάντι το χέρι του
Το τέλμα κουφό
βαθαίνει κι απλώνει κι αγγίζει
τα είδωλα στους καθρέφτες
τα τελευταία μας εκρηκτικά εμποτίζει

Γροθιά στο μαχαίρι?

'Εστω

Ο πόνος γεγονός

Θανάσης Μαρκόπουλος
( ποιητική συλλογή Μοντέλο Σώματος)

Νυχτερινό

Mελαγχολική μέρα σήμερα . . . ο καιρός ,η διάθεση μου . . .

Νυχτερινό

Ένα φεγγάρι πράσινο μεγάλο
Που λάμπει μες τη νύχτα
Τίποτα άλλο

Μια φωνή που γρικιέται μες
το σάλο και που σε λίγο παύει
τίποτα άλλο

πέρα μακριά ,κάποιο στερνό
σινιάλο ,του καραβιού που φεύγει
τίποτα άλλο

και μόνο ένα παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου
ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ

Ν.Λαπαθιώτης

Ανδρείκελα

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ αυτή τη γή
Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία
Σκοτάδι γύρω διχως μια μαρμαρυγή
Άνθρωποι στων άλλων μόνο την φαντασία

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
Ανδρείκελα στης Μοίρας τα δυό τυφλά χέρια
Χορεύουμε ,δεχόμαστε τον εμπαιγμό
Ατονα κοιτώντας ,παθητικά τ αστέρια

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά
Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
Παρά όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει

Πέρασαν τόσα χρόνια ,πέρασε ο καιρός
Ω!!! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
Για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα. . . .

Καρυωτάκης.

Έχω τρείς κόσμους.
Μιά θάλασσα,έναν ουρανό
κι έναν πράσινο κήπο:τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρείς,
να σας έλεγα που φθάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα ξέρω .
Ο ουρανός υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου ,μη με ρωτήσετε .

ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ.